W ostatnia niedzielę roku liturgicznego odczytujemy słowo pasterskie Ks. Biskupa Stanisława Jamrozka jakie przesłał do naszej wspólnoty parafialnej jako podsumowanie wizytacji kanonicznej, która przeżywaliśmy 11 października br. Posługę Księdza Biskupa polecamy w szczerej modlitwie dziękując za trud związany z odwiedzinami naszej parafii.

 

Oto pełna treść listu:

Czcigodny  Księże Proboszczu,

Drodzy Parafianie!

Wizytacja kanoniczna w Waszej parafii, przeprowadzona 11 października br., była dla mnie okazją odwiedzenia Was wszystkich i umocnienia w wierze, za co chcę z serca podziękować. Spotkanie z Dyrekcją Szpitala, chorymi, z grupami duszpasterskimi i z Wami wszystkimi, pozwoliło mi zobaczyć wiele dobra, które czynicie każdego dnia. Jest to konsekwencja życia w przyjaźni z Bogiem i otwartości na żyjącego obok nas drugiego człowieka.

”Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię całemu stworzeniu ” (Mk, 16,15)

 W zacytowanym fragmencie ostatniej mowy Jezusa, którą kieruje do apostołów przed swoim wniebowstąpieniem, słyszymy bardzo wyraźny nakaz do głoszenia Dobrej No­winy światu. Uczniowie mają iść i siać słowo, aby ludzie mogli dojść do poznania Boga i uwierzyć w Niego. Wiedzą oni, że „wiara rodzi się z tego, co się słyszy, a tym co się słyszy, jest słowo Chrystusa” (Rz 10,16). W chwili posłania apostołów rozpoczęło się dzieło ewangelizacji całego świata. Jezus został posłany przez Ojca, aby przekazać to, co od Niego usłyszał, a teraz uczniowie są posyłani na krańce świata, aby głosić to wszystko, co usłyszeli od Pana. Idą przygotować dla Niego miejsce: On chce przyjść i zatrzymać się nie tylko w naszych domach, ale i w naszych sercach. Głoszą radosną nowinę o Bogu, który „tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16). Syn Boży przyszedł, aby każdego z nas przyprowadzić do Ojca i ofiarować pełnię życia. Przez osobistą troską o każdego człowieka pokazał On. że Bóg szuka największych grzeszników, wszystkich pogubionych i oddalonych. Nie ma takiego grze­chu, którego w swoim miłosierdziu nie mógłby On wybaczyć, jeśli tylko szczerze żałujemy i pragniemy się poprawić. Człowiek, który doświadczył Bożej dobroci, będzie odważnie mógł mówić o wielkich dziełach, które stały się jego udziałem. Prawdę o dobroci i łaskawości Boga odkrywamy każdego dnia, patrząc na pełne czułości Ojcowskie oblicze. pochylające się nad naszą nędzą i przygarniające nas do swego serca.

Apostołowie są świadomi swojej wielkiej misji: mają pójść na krańce świata i obwieszczać, że zbawienie dokonuje się przez Jezusa Chrystusa. Od Niego otrzymują dar Du­cha Świętego, dzięki któremu ich głoszenie jest pełne mocy i dlatego potrafi przemieniać serca słuchaczy. Duch Święty jest zawsze głównym spraw ca misji, rozlewa miłość w sercach ludzi i pobudza ich do głoszenia Ewangelii. Pocieszyciel jest również z nami i chce. abyśmy wszyscy odpowiedzieli na zaproszenie Kościoła „Idźcie i głoście”, odważnie wyruszając w drogę. Głoszenie Dobrej Nowiny to zadanie nie tylko kapłanów czy osób konsekrowanych, ale i wszystkich wierzących. Na mocy Chrztu świętego zostaliśmy wezwani do wyznawania wiary i niesienia jej drugiemu człowiekowi. Najważniejszy obowiązek spoczywa tutaj na rodzicach, którzy są pierwszymi nauczycielami wiary dla swoich dzieci. Słowem, a jeszcze bardziej przykładem winni pokazywać, że Bóg jest dla najważniejszy i że na Jego przykaza­niach trzeba opierać swoje życie. Podobne winni czynić wszyscy uczniowie Pana

Zalecenia duszpasterskie i administracyjne.

Od ostatniej wizytacji w dziedzinie gospodarczej wykonano obejście wokół kościoła z brukowanym chodnikiem, bramą wjazdową i forteczną. Zakończono prace na dolnym po­ziomie kościoła i wyposażono pomieszczenia. Zrobiono kamienną posadzkę na chórze i bal­konach, jak też cztery nowe konfesjonały. Wykonano elewację zewnętrzną i kaplicę MB Fa­timskiej. Bardzo dziękuję Wam wszystkim za ofiarność przy wykonaniu tych inwestycji! W najbliższym czasie podejmijcie wysiłek zrobienia stałego ołtarza, ambonki, chrzcielnicy, podstawy pod tabernakulum i całego wystroju prezbiterium. Ważne jest uregulowanie wła­sności budynku mieszkalnego dla księży.

Nie mniej ważna jest systematyczna troska o budowanie duchowej świątyni naszego serca, którego podstawą jest życie sakramentalne i modlitewne. Systematyczna spowiedź, częsta Komunia święta i osobista modlitwa są tutaj niezastąpionymi środkami. Starajcie się z nich korzystać, szanować zawsze Dzień Pański, nie opuszczać z własnej winy Mszy św., powstrzymywać się od handlu czy zakupów w tym dniu, aby niedziela była dla rodziny i dla Boga. Wtedy Stwórca nie odmówi na pewno swojego błogosławieństwa! Małżonkowie niech będą otwarci na dar życia i przyjmują z radością każde dziecko. Rodzice niech troszczą się gorliwie o religijne wychowanie dzieci i stawiają im ewangeliczne wymagania. Naszą lekturą niech będzie prasa katolicka, nie ulegajmy manipulacjom medialnym, promujmy życie w trzeźwości, budujmy silne Bogiem rodziny, które są związkami sakramentalnymi, a nie żyją­cymi na próbę. Starajcie się czynnie angażować w życie wspólnoty parafialnej, która staje się wtedy żywa i promieniująca Bożą obecnością. Dzięki temu, możemy dać wszystkim świa­dectwo pięknego człowieczeństwa i nowości życia w Chrystusie. Stajemy się też ludźmi mocnej wiary, która jest w stanie zwyciężyć zagrożenia płynące ze świata.

Pogłębiajcie Waszą wiarę w grupach duszpasterskich, które ożywiają cały Kościół i przyczyniają się do jego rozwoju. Cieszy bardzo fakt obecności w parafii Akcji Katolickiej, grupy ministrantów i lektorów, scholi, kilku Róż Żywego Różańca. Dobrze byłoby, aby więcej ludzi angażowało się w modlitwę różańcową, jak również więcej młodzieży w grupy formacyjne. Ci, którzy rok temu spotkali się z Ojcem Świętym Franciszkiem i swoimi rówieśnikami z całego świata w Krakowie, pokazali jak wielki poten­cjał noszą w swoich sercach. Warto pomyśleć o założeniu Koła Misyjnego, które wspierać będzie misjonarzy. Każda z grup prowadzi do czynnego zaangażowania w apostolstwo świeckich, rodzi też powołania kapłańskie i zakonne, które bardzo są potrzebne całemu Ko­ściołowi. Nasze zaangażowanie pomaga bardzo w ożywianiu środowiska, w którym żyjemy i któremu chcemy służyć całym sercem.

Na zakończenie chciałem podziękować Księdzu Proboszczowi za jego gorliwą i ofiarną posługę tak w parafii, jak też w szpitalu. Nowemu Księdzu Wikariuszowi, a zarazem ka­pelanowi – ks. Marcinowi Huni – życzę błogosławieństwa Bożego i sił do podejmowania co­dziennych zadań. Dziękuję również wszystkim, którzy na różny sposób angażują się i starają się dawać świadectwo Jezusowi.

Każdemu z serca błogosławię na codzienne życie.

+ Stanisław Jamrozek

Przemyśl, 7 listopada 2017 r.